آنچه بر من گذشت 17

پست 17 : به نام خدای آفرینندۀ آدمی. دورۀ دبستان از چند لحاظ دیگر نیز بر من خبرساز است و در زندگینامۀ ام ارزش نوشتن را دارد. زیرا هم مرور خودم است و هم به هر حال گوشه ایی از تاریخ روستای دارابکلا را می نمایاند که لازم می بینم بنویسم.

یکی این که ساختمان دبستان دولتی دارابکلا را خاندان منصور (از چهره های سیاسی و دست اندرکاران مطرح حکومت پهلوی) احداث کردند. نمی دانم کدام یک، حسنعلی منصور یا علی منصور. آنها در ابتدای محل (=مشهور به باغ فیضی) باغ ویلا داشتند و اکبرین (=بهره بردار و سرمایه گذار خصوصی استحصال چوب های جنگل دارابکلا) هم _که با این خاندان مرتبط بود_ در جنب آن، دفتر شرکت و کارگاه داشت که در تاریخ سیاسی دارابکلا در پستی مفصّل به شرکت و آثار و بازخوردهای آن خواهم پرداخت).

دوم این که دبستان در دورۀ ما یعنی سال 50 تا 54 تا کلاس چهارم به صورت مختلَط دختر و پسر بود. حتی گاهی در کلاس، تعداد دختران با پسران برابری می کرد. همین اختلاط و عدم تفکیک جنسیتی موجب می شد میان دانش آموزان با دختران یک نوع فضای خواهرانه برادرانه شکل بگیرد. محیط مؤمنانه و متشرّعانۀ روستای دارابکلا اجازه نمی داد کسی از این موقعیت سودجویی کند و فساد انگیزد. این یک قانون قلبی و هنجار اجتماعی و نزاکت اخلاقی در دارابکلای مذهبی بود.

سوم آن که معلّمان _که همۀ غیر محلی و حتی غیراستانی بودند_ بسیار دیسیپلین (=انتظام و انضباط) داشتند و از اوتوریتۀ ویژه (=اختیار اقتداری) برخوردار بودند و دانش آموزان بشدت از آنان حساب می بردند. برخی از آموزگاران با نهایتِ بداخلاقی و به دور از نزاکت و مُروّت، بسیارخشن، نامهربان و شیش بدست (=ترکه چوب) بودند و بچه ها را گاه الکی به قصد زخم و جَرح می زدند و مُشت و کوفت و فُحش می کوفتند.

دامنه البته هرگز نه شیش و شلپَت خورد و نه مشت و لگد نوش نمود. وقتی کمتر از 19 و 18 نداشته دامنه، چرا بی جهت شیش و کشیده (=سیلی صورت) و شلپت بخورد!؟

چهارم این که نام برخی از معلمان دبستان در آن سال ها به این قرار بود: سید عقیلی. مهربانی. مختاری. حسینی. اکبریان. عمادیان. مهوش غلامی. شیخی. گرامیان. و ... .(در اینجا فلق و شفق هم منتشر می شود)

حیاط زیبا و خاطره انگیز دبستان دولتی دارابکلا. از راست: موسی رمضانی دارابی. دامنه. محمد گرجی. آن پشت سید عبدالله هاشمی دارابی و علی اکبر بابویه دارابی. سال 1353